138. eksperyment „M” – raport końcowy

Minęło 31 dni. 62 medytacje. 1240 minut (minus 10 urwane po drodze), czyli jakieś 20 i pół godziny. *

*

Im bliżej było końca, tym łatwiej (to dość mało zaskakujące, już mi się obiło o uszy, że trening czyni mistrza, czy jakoś tak). Zabawne było obserwować siebie w medytacjach po 31 grudnia, czyli po zakończeniu eksperymentu. Bo wtedy się nagle okazało, że jest… miło i przyjemnie. Teraz to ja mogę! W każdym razie, że moje ciało i umysł znoszą ten wysiłek zdecydowanie lepiej i cierpliwiej niż w czasie eksperymentu „M”. Czyżby stara dobra znajoma, przekora?

Ciało się powoli dostosowuje, coraz łatwiej wytrzymuję 20 minut, choć miałam pokusę, żeby się tak nie katować, żeby legalnie skrócić medytację do powiedzmy kwadransa (skoro tak strasznie nie daję rady…) i powoli dochodzić do tych 20 minut. Ale chyba z lenistwa nie wprowadziłam tego w życie, a potem się okazało, że już nie trzeba. O ile przez większość miesiąca, mniej więcej koło 10-12 minuty zaczynałam się wewnętrznie wiercić i marudzić, że już, że nie dotrwam, o tyle teraz jęczeć zaczynam jakieś dwie minuty przed końcem.

Po raz kolejny padło pytanie o cel tej mojej medytacji, tego całego eksperymentu. Celem medytacji jest lepszy kontakt z Bogiem. Po prostu. Nie wiem na razie jak to moje siedzenie, często wewnętrzne jęczenie, czasem mimochodne kiwanie się, na którym się przyłapuję, zmaganie z ciałem, z nieustępliwie brzęczącym umysłem przekłada się na jakość kontaktu z Siłą Wyższą. Bo muszę się przyznać, że odkąd pożegnałam się z efekciarskimi i ekstrawaganckimi wizjami i opisami moich doznań, z fantazjami na temat poziomu mojej duchowości, nie czuję specjalnie wiele. Może jestem zbyt zamknięta, zablokowana, nieuważna. To dość prawdopodobne. Nie czuję specjalnej różnicy. Ale też niespecjalnie się przyłożyłam do jej tropienia. Może wystarczy mi to, co mam – spokojne, ciche, tak różne od dawnych religijnych fanfar i uświęconej pewności siebie, zbyt wyraźnie zakrawającej o arogancję? A może zwyczajnie się boję, żeby tam zajrzeć, żeby zobaczyć więcej i bardziej… Medytuję, bo wierzę w to, co napisali w WK (zbyt wiele opisanych tam rzeczy okazało się prawdą, by nierozważnie ignorować tę książkę). Że to dobre narzędzie do budowania świadomej więzi z Bogiem. A ta jest mi niezbędna do dobrego życia, którego już zaznałam i nie chciałabym stracić. Nie chciałabym wracać do przeszłości.

Ktoś zapytał: co konkretnie mi daje ta cała medytacja. Bardzo sensowne pytanie. Jeśli już brać się za coś, co sporo kosztuje (a medytacja naprawdę sporo kosztuje, nie tylko wtedy, gdy patrzy się na nią z pierwszego brzegu, kiedy się jeszcze nawet nie zaczęło albo utrzymanie jako takiej koncentracji udaje się przez dwie sekundy, a dziesięć minut w ciszy i spokoju jest na oko wyczynem nieosiągalnym), jeśli podejmować wysiłek, to tylko gdy się opłaca. Warto wiedzieć: co ja z tego będę mieć! W jednej książce przeczytałam, że medytacja daje integralność i spokój, czyli harmonię i poczucie bezpieczeństwa (które wiele mają wspólnego z mitycznym niemal tworem – pogodą ducha). Integralność wewnętrzna, osobista, którą czasem nazywam „jednią”. Ale też jedność (integralność) ze światem. Czy to mam? No, nie są te stany mi obce. Miewałam je wcześniej, więc nie wiem, czy to miarodajne. Szczególnie, że jedno i drugie jest stopniowalne, ale zmierzyć tego nie umiem. Chyba za blisko jeszcze jestem, żeby zobaczyć i stwierdzić, co mam dzięki medytacji (choć w takich chwilach, zwłaszcza w zwątpieniu, że nie działa, przypomina mi się zdanie przyjaciela: A skąd wiesz, jak by było bez tego…). A może zwyczajnie za leniwa jestem, żeby się przyglądać. Zresztą, ten eksperyment nie miał takiego celu. Chciałam sprawdzić czy dam radę – dwa razy dziennie przez miesiąc znieść siebie w kompletnej ciszy i bezruchu. I tyle.

* Liczenie jakoś zawsze dodawało mi otuchy. Tak, wiem, że to zakrawa o natręctwo :-)