139. ograniczenia?

Czasami sobie myślę, że świat pognał za daleko do przodu. Że to dla mnie za dużo. Nie nadążę. (Tak jakby świat miał obowiązek, albo przynajmniej jakikolwiek wzgląd, dostosować się do mnie…) Zazdroszczę młodym (a więc jednak! Jednak to napisałam, jednak umieściłam się po tej drugiej stronie). Czasem umniejszam ich realne zalety i możliwości. Żeby tak nie zazdrościć. A potem znowu zazdroszczę. I znowu umniejszam. Aż przypomnę sobie, że świat zawsze taki był, zawsze młodzi mieli coś, czego nie mieli starzy, zawsze też pozbawieni byli tego, co starym było dane.

Czasem, gdy się zapędzę, zaczynam się porównywać. Nie uważam, by porównywanie się było z gruntu niewłaściwe czy szkodliwe. Przeciwnie – na tym zasadza się nasz rozwój. Tylko w taki sposób mogę ocenić mój stan i zdecydować, czy nie warto czasem czegoś zmienić, bo… może jednak za bardzo odstaję (i nie chodzi o równanie do bezpiecznej przeciętności, lecz o trzymanie kontaktu z rzeczywistością). Problem pojawia się, jeśli w tym szale porównań zagubię granice kategorii. Porównywać jabłka do gwiazd nie ma sensu tak samo, jak wagę piórkową do ciężkiej. Jasne, zakwalifikowanie do właściwej kategorii wymaga trzeźwego myślenia. Niebezpiecznie – dla mnie, osobiście – robi się, gdy zapomnę o jednym, o czym zresztą przez lata wolałam nie wiedzieć, nie przyjmować do wiadomości. Że pewne kwestie są poza moimi możliwościami! Być może do pewnego poziomu – z racji moich ograniczeń – nigdy nie doskoczę. W tych okolicznościach frustracja wynikająca z niedobiegnięcia jest nieporozumieniem, zwyczajnie nie ma sensu, choć uwiera tak samo, jak usprawiedliwiona i wytłumaczalna frustracja.

Przez lata chciałam wierzyć, że alkoholik, zwłaszcza jeśli przestanie zażywać uzależniającą substancję, niewiele lub zgoła wcale różni się od innych ludzi. Niemal się upierałam, wbrew zdaniu z WK: musimy pozbyć się złudnej wiary, że jesteśmy tacy sami jak inni, które wprawdzie dotyczy stricte substancjalnego podejścia, ale coś w tym jednak nie daje mi spokoju i każe traktować to trochę szerzej, a w każdym razie nie zamykać się na więcej i dalej. Zyskując w miarę trzeźwy ogląd rzeczywistości, muszę przestać się upierać. Nie mogę udawać, że coś jest dla mnie łatwe, kiedy łatwe nie jest, choć dla innych jest. Pobożne życzenia nie zmienią mojej rzeczywistości. A próby wymuszenia na sobie niemożliwego kończą się zawsze tak samo. Kto jak kto, ale ja mam w tym doświadczenie. Zarówno w wymuszaniu, jak i w klęsce. Tyle że między fałszywą diagnozą, włączającą w mojej głowie koszary, a wywieszeniem białej flagi, jest duży obszar zmarnowanych spokoju, pogody, czasu i energii.

*

Chciałabym dużo! Zrobić dużo, osiągnąć, być. Ale biorąc pod uwagę mój punkt wyjścia, niewykluczone, że ja to moje dużo już osiągnęłam. Może pora ograniczyć łaknienie, wyłączyć ssanie, popuścić cugle i wyjść na spacer? Bo nie wiem jak długo będę żyła i czy zdążę się nacieszyć. Jeśli cieszyć nie zacznę się teraz, zaraz, już.