183. wszystkie biedy świata chodźcie i pogrążcie mnie

Włączyłam ostatnio płytę sprzed lat… Nie mogę przestać słuchać, ale nie mogę też robić przy niej, obok niej, w tych dniach niczego. Już wiem, dlaczego na długo przestałam słuchać muzyki. Drapie w gardle, w brzuchu gniecie, szarpie, coś dziwnego w głowie się roi, przed oczami jakieś obrazy, coś się wydaje, coś się marzy nawet. Już prawie zapomniałam jak to jest. I nie wiem, czy chcę do tych stanów wracać. Bo się ich boję. Jakie myśli we mnie wyprodukują, jakie tęsknoty wycisną, a przecież mam spokojne, poukładane życie, jestem racjonalna, wyciszona, rozważna, niepotrzebne mi kłopoty.

No, więc dobrze, wyłączam. Nie słucham. Już prawie nie płaczę. A potem dzwoni do mnie tata i tym swoim chichotliwym głosem mówi, że nie ma siły, tak trudno pochować kurki, które jakaś kuna czy łasica podusiła, wszystkie, tak smutno, pusto, bo chodziły za nim… jak dzieci. I śmieje się niby, przepraszająco tak, bo to przecież głupie trochę, tak rozczulać się nad kurami. A ja sobie właśnie przypominam, bo ten drżący śmiech mi przypomina, że przecież trzeba się jakoś ubezpieczyć na wypadek „ej, to tylko drób”. I nagle słyszę pod tym głosem żałosnym całkiem coś innego. I mówię, tato, wiem, że ciężko… I myślę, kurwa, tato, nie smuć się, proszę, czuję mocno twój smutek i samotność, i strach, czuję wszystko nawet przez folię twoich żarcików. I nie wiem co mam zrobić, i czy mogę coś zrobić? I próbuję nawet spionizować się złością, kiedyś działało, odcinało ten bezdenny żal, że komuś jest bardzo źle. Myślę, tato, jadę na spotkanie ważne, nie mogę teraz ryczeć, tusz mi się rozmaże całkiem, nie będą mnie traktować poważnie, tato! Ale już nie działa. Łatwiej było nienawidzieć albo mieć w dupie.