180. potrzeba inspiracji, potrzeba rozwoju

Rozmawiam z pewną osobą, okazuje się, że obydwie brałyśmy udział w jednym wydarzeniu. Mówi: To było wspaniałe, wywróciło mój świat do góry nogami, spikerzy się tak doskonale uzupełniali, drugi wypełniał luki w opowieści pierwszego. A ja myślałam: Kurczę, czemu ten drugi zabiera czas pierwszemu, który mówi tak ciekawie, wciągająco, merytorycznie? Właściwie tego drugiego mogłoby tu nie być. Hm, brałyśmy udział w tym samym wydarzeniu… Czy któraś z nas kłamie albo jest odklejona od rzeczywistości (jakby co, to chyba wiadomo która)? A może po prostu jesteśmy na innym etapie i inne mamy potrzeby?

*

Choć wybierając* sponsora nie zastanawiałam się nad tym, później bardzo ważne okazało się, że ma w stosunku do mnie kilkuletnią przewagę życia na Programie. Nie przewaga abstynencji była istotna, a właśnie trzeźwego, normalnego życia i myślenia, w których nie miałam przecież specjalnego doświadczenia. Nadal poszukuję ludz, od których mogę się uczyć normalności, u których mogę podpatrzyć, jak radzą sobie w trudnych dla mnie sytuacjach, jak zmieniali się w ciągu lat życia na Programie, na jakie zmiany ja mogę liczyć i jak sobie radzić z bardziej lub mniej powszednimi trudnościami w tym świecie. Dlatego z ogromną niecierpliwością i ciekawością oczekiwałam przyjazdu amerykańskiej weteranki, kobiety, która trzeźwieje na Programie chyba dłużej niż jakikolwiek znany mi alkoholik utrzymuje abstynencję. Bardzo chciałam usłyszeć o rzeczach, o których z oczywistych względów na mityngach nie usłyszę. Niemałe też znaczenie miała płeć spikera, po prostu. A potem okazało się, że nie ja byłam „targetem”.

*

Jestem tzw. longtimerem (osobą z dłuższą abstynencją i bytnością w AA), jeszcze nie weteranem (podobno weteraństwo zaczyna się wtedy, gdy słyszysz: Rany, jesteś trzeźwa dłużej, niż ja żyję) i faktem jest, że moje potrzeby są nieco inne niż potrzeby kogoś, kto nie pije tydzień, rok, 3 czy 5 lat. Mniej olśnień, bo mam większość z nich za sobą (choć tuszę, że przed sobą również jakieś, w przeciwnym razie jakże byłoby smutno i mdło). To oczywiste, że sporo rzeczy już słyszałam – jestem tu (w AA) dłużej – zdążyłam to i owo nawet przetestować i wiem, że działa, że spiker nie opowiada bajek. Niestety wielkie wow zdarza mi się rzadko. Naprawdę, pod tym względem zazdroszczę czasem początkującym…

No więc, nie ja z moimi potrzebami byłam adresatką tych warsztatów Wielkiej Księgi, powstrzymam się zatem od „recenzji”, bo nie o nią chodzi (poza tym, że byłaby mało użyteczna, a może i nie na miejscu), wspomnę za to o dwóch rzeczach, które wydały mi się szczególnie ciekawe i warte wypróbowania.

Pamiętam, jak wiele trudu kosztowało mnie zrozumienie języka Wielkiej Księgi, przyłożenie zawartych tam zdań do mojego doświadczenia, zdarzeń, które miały miejsce w moim życiu. Penny P. opowiedziała o metodzie studiowania, którą poznała jeszcze w szkole, a która przy pracy ze sponsorką okazała się pomocna. Chodzi o zamianę zdań twierdzących na pytania, które następnie mogę odnieść do siebie samej. Musimy w pełni przekonać siebie, że jesteśmy alkoholikami na Czy jestem gotowa, by w pełni przyznać, że jestem alkoholiczką? Skądinąd wiem, że zadawanie sobie pytań przynosi znacznie więcej pożytku, niż próba wbicia do głowy konkretnych twierdzeń.

Po paru dniach od warsztatów powróciła do mnie metoda spojrzenia na Kroki AA z drugiej strony, niejako od końca: nie będę w stanie dobrze realizować 12 Kroku (nieść posłania AA, sponsorować), jeśli nie zadbam o właściwą relację z Siłą Wyższą, jeśli nie będę z nią w kontakcie (czyli nie będę realizować Kroku 11). Moja relacja z Siłą Wyższą może nie przejść na właściwy poziom (Krok 11), jeśli nie będę uczciwie i do końca wykonywać bieżącego obrachunku moralnego (Krok 10). Nie zdołam otworzyć się na nową wiedzę o mnie, mieć większej samoświadomości i siły duchowej do korekty moich intencji (Krok 10), jeśli uczciwie nie naprawię wyrządzonych krzywd, nie wyrównam rachunków z ludźmi i światem (Krok 9), etc.

*

Uzyskanie potwierdzenia, że nie wymyślam czegoś dziwacznego, że moje rozumienie Programu i sposób przekazywania go (choć nie literalnie metoda) są zbieżne z opowieścią amerykańskiej weteranki to oczywiście fajna sprawa. Ale mam poczucie, że potencjał tego zdarzenia nie został w dostatecznej mierze wykorzystany, że polscy anonimowi alkoholicy mogliby skorzystać na doświadczeniu Amerykanki z Kalifornii bardziej (a może tylko tacy, jak ja, ale wiem przecież, że jestem w mniejszości i zdecydowanie nienajważniejsza). Prawda jest taka, że poczułam lekki zawód. Mój sponsor mawiał, że nierealistyczne oczekiwania rodzą rozczarowanie, frustrację, żal. Nie wiem tylko, czy pragnienie i nadzieja na dowiedzenie się czegoś więcej, więcej i więcej faktycznie są tak nierealistyczne…

* to słowo mocno na wyrost, bo umówmy się, wybór oznacza jakiś poziom świadomości, czyli roztropności, a jaki on może być u nietrzeźwego alkoholika?